Tənbəllik problemi və ya tamam başqa bir mövzu..

Salamlar hər kəsə!

Uzun zamandır blogumun qayğısına qalmadığımın fərqindəyəm. Gündəlik məqalə paylaşmasam da demək olar ki, hər gün girib blogun statistikalarını nəzərdən keçirirdim. Qaraqanın kitabı haqqında yazdığım məqaləyə google dayının da köməyi ilə hədsiz baxış sayı gəlib. Və bu da məni əlbəttə ki, çox sevindirdi. Diqqətiniz üçün minnətdaram!

Ancaq çox təəssüflər olsun ki, bu gün hər hansı bir kitab resenziyası ilə gəlməmişəm hüzurunuza. Yazmağı çox istəyirəm əslində. Bölüşmək üçün can atdığım o qədər fikir, düşüncə, məkan, kitab, məhsul, hadisə var ki. Ancaq son zamanlar motivasiya əksikliyi yaşayıram. Son üç imtahanımı vermək uğrunda hal-hazırda gərgin bir mübarizədəyəm, tətili də dörd gözlə gözləyirəm. Yəqin ki, mənim kimiləriniz çoxdur. Əgər varsınızsa hay verin))

Fikirlərim çox qarışıqdır və qərara gəldim ki, hər zaman üçün pulsuz və ən effektiv üsuldan – yazı terapiyasından istifadə edim. Yazım. Amma özüm üçün yox, qoy bu dəfə coşan fikirlərimi başqaları da oxusun.

Hərdən düşünürəm ki, yeniyetmələrdəki, gənclərdəki (özüm də başda olmaqla), elə yaşlı insanlarımızdakı bu ruh düşkünlüyü, plansızlıq, rejimsizlik niyədir? Oxuyub, əziyyət çəkib, gecəmi gündüzümə qatıb sevdiyim, istədiyim universitetə və istədiyim ixtisasa, həm də dövlət sifarişi ilə qəbul olmuşam bundan bir neçə il öncə. Bəs bu həvəssizlik, tətili həsrətlə gözləmək, istirahət eşqi nədəndir? Axı insan sevdiyi bir şeylə məşğul olanda ondan zövq almalıdır.. Bir də ki, axı nəsə əziyyətli bir iş də görməmişəm il boyu. Tənəffüsdə oxu, əzbərlə, bal al, bir də 4-5 dərs sonra yenidən eyni ritual. Düşünürəm ki, mən diplomu hansı savadıma, təhsilimə görə alacağam? Yaşıdlarım da mənlə eyni vəziyyətdə.. Yox, yox, mən anlayıram ki, bütün günahı universitetin, dövlətin üzərinə yıxmaq qəhrəmanlıq deyil. Mən çox gözəl başa düşürəm ki, istəsəydik çox şeyləri özümüz əldə edə bilərdik. Ən azından əlimizin altında internet kimi böyük bir informasiya resursu var. Amma biz heç nəsə eləməyə çalışmaqdıq da.

Nədir bu kütləvi tənbəlləşmə? Haradan qaynaqlanır? Çözümü haradan başlanır?

Məktəb illərimi xatırlayıram. Düzdür, ibtidai sinfidə əlaçı olmuşam. Sonradan başlayıb dəcəlliklərim :D Amma yaxşı oxuduğum vaxtlarda belə hər zaman bir plansızlıq, həvəssizlik var idi. Yadımdadır, ev tapşırıqlarımı məktəbdə edərdim ki, evdə rahat olum. Nədir axı bu rahat olmaq istəyi? Nəyə görə biz dərs oxuyanda, ya da hər hansı bir işi görəndə özümü narahat hiss edirik, amma boş-bekar TV-nin qabağında oturanda rahat oluruq, buna istirahət deyirik? Məgər əsl istirahət, həzz insanın sevdiyi işlə məşğul olması deyilmi? Nəyə görə bizdə bu alınmır? Təhsilə, təlimə qarşı bu cür mənfi münasibət haradan qaynaqlanır bizdə?

Sistemin əzbərçiliyi mi buna səbəbdir, yoxsa evdən alınan tərbiyəmi? Əməyə münasibət nəsillərdə təkrarlanır mı, yoxsa sadəcə sistem bizdə oturuşmuş deyil? Axı niyə? Bu milli şüurumuzdan mı qaynaqlanır, yoxsa hər bir valideyn, hər bir ailə tərbiyədə eyni səhvimi buraxır?

Gəlin baxaq bu gün içimizdən neçə nəfər öz xəyalları uğruna qəhrəmancasına mübarizə aparır? Gəlin baxaq bu gün içimizdən neçə nəfər “sabahdan ingilis dilini öyrənməyə başlayacam” deyib elə sabah da başlayır. Gəlin baxaq bu gün içimizdən neçə nəfər universitetdən qayıdandan sonra FB-ə girmək əvəzinə online kurslara qoşulur, online mühazirələrə qulaq asır, özünü inkişaf etdirir?

İçi özüm qarışıq hamımız bizə heç bir xeyir verməyən passivlik axınına düşmüşük.

Əlimizdən tutub çəkən yoxdur.

Hər kəs arzularına TV-də ən sevdiyi seriala baxan kimi uzaqdan baxır.

Sabahlarımızın sayı artır.

Ancaq bir gün gələcək, sabah olmayacaq...