Hər şeydən bir parça

Əslində pozitiv bir insanam. Pozitivlik sözünü necə qavramanızdan asılıdır təbii ki, bu cümləni oxuduqda qəfildən beyninizdə yaranan düşüncələr. Pozitivlik nədir? Pozitivlik haqqında statuslar paylaşmaqmı? Hər zamanmı otağın küncündə hamıdan ayrı oturub zarafatlara gülməyən adamlar pessimist olur? "Facebookda uğur haqqında status paylaşanlar deyil sizin ən uğurlu dostlarınız" deyə bir şey oxumuşdum bu yaxınlarda. Oxuduqlarımızlamı mühakimə olunaq, yarımçıq qoyduqlarımızlamı, yoxsa heç oxumadan kənara atdıqlarımızlamı?

Yeni telefonlar, sosial şəbəkələr, Facebookdan gələn "like"lar, Instagramın "follower"ləri, hazırlaşdığımız imtahanlar, getdiyimiz ingilis dili, rus dili kursları, xaricdə təhsil xəyallarımız, dostlarımızla saatlar çəkən gəzintilərimiz - qısası, həyatın bizə sunduğu hər şey bəzən istəməsək də gözümüzün önündə olan, ən dəyərlilərimizi unutdurur bizə.

"Yaxşı ingilis dili kursu", "Yaxşı ingilis dili müəllimi", "Self-study üçün yaxşı saytlar", "Yaxşı conversation club", "Yaxşı kitab" ... Yəqin ki, hamımızın facebook qruplarında qarşılaşdığı ən populyar suallardandır. Bəlkə də özümüz də yazmışıq nə vatxsa, kim bilir? Bir zamanlar mən də ingilis dili öyrənmək üçün "sehrli yollar" axtaran biri idim. İngilis dilində danışmaq, internetdəki ingiliscə məqalələri oxuya bilmək, ingiliscə kitablar mütaliə etmək mənimçün çox uzaq xəyallar idi. Bu qədər kəşməkəşli və çətin yollardan keçib artıq "İngiliscə bilirsən?" deyə soruşanlara rahat-rahat "BİLİRƏM" deyə bildiyimə və CV də "Dil bilikləri" bölməsinə ingilis dilini rahat-rahat yazmağa müvəffəq olduğuma görə düşünürəm ki, keçdiyim yollara və doğru/səhv təcrübələrimə əsaslanıb bu barədə bir-iki kəlmə söz deməyə artıq mənim də haqqım çatır:) 

Sa-lam-lar! :) Ümid edirəm ki, hamınız çox çox yaxşısınız və əla, mükəmməl həyatınıza olduğu kimi davam edirsiniz. Bu gün sizlə bir təcrübəmi bölüşməyə qərar verdim. Xüsusilə Azərbaycan cəmiyyəti üçün maraqlı və "magik" bir məqalə olacağını düşündüyümdən klaviaturanı tüstülətməyə qərar verdim :) Əgər maraqlıdırsa, durmadan ardına keçin.

Bilmirəm biz insanlar (ya da Azərbaycanlılar) niyə bu qədər tez bezirik hər şeydən. Blog açmağı nə qədər çox istəyirdim, yazmağı, cümlələri ard-arda düzməyi nə qədər çox sevirdim.. Amma blog açandan bir müddət sonra sanki bütün həvəsim amputasiya olundu. Girib yeni "kontent" yaratmasam da baxış saylarına baxırdım tez-tez. Baxış sayları hər gün artırdı, google sağolsun. Yoxsa blogum çoxdan tərk olunmuş, unudulmuşdu.

Salamlar hər kəsə! Uzun zamandır blogumun qayğısına qalmadığımın fərqindəyəm. Gündəlik məqalə paylaşmasam da demək olar ki, hər gün girib blogun statistikalarını nəzərdən keçirirdim. Qaraqanın kitabı haqqında yazdığım məqaləyə google dayının da köməyi ilə hədsiz baxış sayı gəlib. Və bu da məni əlbəttə ki, çox sevindirdi. Diqqətiniz üçün minnətdaram!